У пачатку вайны мне было 11 год. Звесткі аб пачатку вайны пачула ва Ушачах, дзе была з татам на кірмашы. Жыхары вескі Чарнічонкі, дзе мы пражывалі, чым маглі дапамагалі партызанам: лупілі лазу, пяклі хлеб. Немцы прыехалі хутка, патрабавалі харчы. Доўгі час знаходзіліся ў весцы, здзекваліся з мясцовага насельніцтва, білі. Былі і паліцаі, выхадцы з вескі. Жыхары хаваліся ў акопах, на балоце. Прылеглыя вескі бамбілі, чутно было, як ляцяць снарады. У веску наведваліся партызаны. Аднойчы на Вялікдзень у хату забег партызан, сказаў, што немцы наступаюць і трэба хавацца. Усе пайшлі на балота, але немцы знайшлі жыхароў і выгналі назад у веску. Загарэлася адна хата. Усе рашылі, што іх будуць паліць. Але гэтага не адбылося. Сясцер Ніну і Таню пагналі ў Германію, але ў Літве яны ўцяклі. Разам з намі ў доме жылі бежанцы з Расоншчыны. Немцы доўга да нас у хату не заходзілі, бо я і мая малодшая сястра Люба хварэлі на тыф. Есці не было чаго. Маці пайшла да немцаў з просьбай, каб вярнулі карову, але яны не толькі не вярнулі, але яшчэ і боты адабралі, што былі абуты на ей. Цяжка сказаць, як удалося выжыць. Напэўна, думкі аб тым, што на фронце яшчэ цяжэй. А там змагаўся і мой родны брат Мікалай. Ды і бацька знаходзіўся ў палоне. Як вызвалялі веску – не бачыла, бо ўсе хаваліся на балоце. А вось вестку аб перамозе сустрэла, ідучы са школы. Плакала ад радасці і ад гора, бо брат загінуў на фронце. І матуля доўгі час з суседкай вечарамі галасілі, схаваўшыся ў жыце, па загінуўшых дзецях.

Дзяцінства незабыўны час адабрала вайна. Было мне толькі пяць гадкоў, калі бацьку забралі ваяваць, а маці засталася з дзецьмі і ў дадатак цяжарная. Калі ва Ушачы прыйшлі немцы, сям’я наша жыла ў весцы Банькава, гэта ў пяці кіламетрах ад Ушачы. У маці нас двое і на руках грудное дзіця. Добра памятаю, як хацелася есці, хацелася сагрэцца і не баяцца.

Немцаў баяліся ўсе, бо не было таго дня, каб каго – небудзь не расстралялі за сувязь з партызанамі. Памятаю, як маці пасылала часам мяне і маленькага браціка да немцаў прасіць малака для маленькай сястрычкі. Былі і добрыя немцы. Бачачы, якія мы  худыя і спуджаныя, як праз слезы прасілі малака, давалі.
Па волі лесу засталіся жывыя. Калі пачалі хварэць тыфам, немцы сабралі ўсіх хворых, пасадзілі на калесы і павезлі за веску, каб там нас закапаць. На другой фуры была я і мой брат. А дзядуля Федар, бацька маей маці, жалезнымі рукамі ўпіўся ў калесы. Немец гнаў каня, біў дзядулю па руках. Але пальцы не разагнуліся, моцна трымаліся за фуру.
Дзядуля ўжо не бег, а цягнуўся за калесамі. І раптам – выбух. Гэта першая фура ўз’ехала на міну. Немец, які кіраваў другой фурай, перапалохаўся, выкінуў нас на зямлю, а сам таропка пагнаў каня назад у веску. Дзядуля забраў нас і прынес дадому.